Technika elastografii została po raz pierwszy zastosowana do oszacowania sztywności wątroby i obecnie jest powszechnie używana w praktyce klinicznej do oceny zaawansowania chorób wątroby. Jak do tej pory niewiele jest badań oceniających sztywność tkanki trzustkowej. Większość badań dotyczy ultrasonografii endoskopowej z zastosowaniem quasi-statycznej elastografii czasu rzeczywistego, której celem jest różnicowanie między zmianami łagodnymi a złośliwymi. Autorzy pracy postawili sobie za cel oszacowanie potencjalnej roli ElastPQ-pSWE (ElastPQ point quantification shear-wave elastography), będącej wariantem elastografii fali poprzecznej punktowej w odniesieniu do sztywności tkanki trzustkowej w kontekście wykonalności i powtarzalności. Jedną z zalet ElastPQ-pSWE w porównaniu do quasi-statycznej elastografii czasu rzeczywistego jest to, że nie opiera się na pomiarze napięcia. Badanie zostało przeprowadzone u 52 pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki (pzt). Porównywano dwa rodzaje elastografii ElastPQ-pSWE i elastografią dynamiczną impulsową z uwzględnieniem danych klinicznych i laboratoryjnych. Stwierdzono, że sztywność tkanki trzustkowej była znacząco statystycznie większa u pacjentów z pzt niż w grupie osób zdrowych. Wyższe wartości stwierdzano u chorych z dłużej trwającą chorobą, stosujących przewlekłe leczenie przeciwbólowe oraz z niższą masą ciała. Nieistotne statystycznie, ale wyższe wartości stwierdzano u pacjentów aktywnie pijących alkohol w porównaniu do abstynentów oraz u osób palących papierosy. Nie znaleziono natomiast korelacji pomiędzy sztywnością tkanki trzustkowej a wynikami badań laboratoryjnych, obecnością niewydolności egzo- i endokrynnej oraz wynikami badań obrazowych (zwapnienia, zanik tkanki trzustkowej). Autorzy sugerują, że badanie to może być przydatne do identyfikacji chorych z najcięższymi postaciami choroby. Wydaje się, że możliwość nieinwazyjnej oceny sztywności tkanki trzustkowej, a tym samym zaawansowania włóknienia może być pomocne w oszacowaniu stopnia zaawansowania pzt oraz ułatwić badania kliniczne z zastosowaniem preparatów mających potencjalny antyfibrogenny wpływ. Mam nadzieję, ze dalsze badania przyczynią się do wyodrębnienia najbardziej przydatnej z technik elastograficznych, co ułatwi badaczom nieinwazyjną ocenę stopnia włóknienia w pzt.