Autoimmunologiczne zapalenie trzustki (ang. autoimmune pancreatitis AIP) jest chorobą rozpoznawaną na podstawie obrazu klinicznego, wyników badań obrazowych oraz badania histopatologicznego. Obecnie wyróżnia się dwie główne postaci kliniczne tej choroby: typ 1 (lymphoplasmatic sclerosing pancreatitis) i typ 2 (idiopatic duct centric pancreatitis). W Japonii i Korei typ 1 AIP jest główną postacią choroby, natomiast w Europie i Stanach Zjednoczonych stanowi 80% wszystkich przypadków. Typ 1 uważany za trzustkową manifestację choroby IgG4 zależnej z podwyższonym stężeniem IgG4 w surowicy i naciekiem komórek IgG4 pozytywnych w obrębie trzustki i innych narządów. Objawem klinicznym, który występuje u 75% pacjentów z typem 1 AIP jest żółtaczka zaporowa. Preferowanym postępowaniem jest leczenie endoskopowe: ECPW z protezowaniem dróg żółciowych a następnie włączenie glikokortykosteroidów. Autorzy z Division of Gastroenterology and Hepatology, Mayo Clinic, Rochester, USA przeprowadzili retrospektywną analizę przebiegu klinicznego autoimmunologicznego zapalenia trzustki u 15 pacjentów z typem 1 choroby, u których zastosowano leczenie glikokortykosteroidami bez zabiegów protezowania dróg żółciowych. Rozpoznanie AIP postawiono zgodnie z międzynarodowymi kryteriami opublikowanymi w 2011 roku. 87% chorych stanowi mężczyźni, średni wiek pacjentów wynosił 68,4 lata. Wśród 15 chorych u 8 była to pierwsza manifestacja choroby, u 5 stwierdzono pierwszy nawrót choroby a u 2 pacjentów kolejny nawrót AIP. Przed rozpoczęciem leczenia stwierdzono 4-krotny wzrost enzymów wątrobowych i 6-krotny wzrost enzymów cholestatycznych. Średnia wartość bilirubiny całkowitej wynosiła 5.9 mg/dl. U 12 pacjentów włączono prednizon w dawce dobowej 40mg, natomiast u 2 i 1 chorego rozpoczęto leczenie prednizonem odpowiednio w dawce 30 i 20mg/d. Czas leczenia pełnymi dawkami prednizonu wynosił 4 tygodnie, następnie stopniowo redukowano dawkę o 5mg co 1-2 tygodnie. Po zastosowanym leczeniu farmakologicznym uzyskano istotne zmniejszenie enzymów wątrobowych, cholestatycznych i bilirubiny. Żaden pacjent nie wymagał wykonania zabiegu protezowania dróg żółciowych. Nie stwierdzono incydentów zapalenia dróg żółciowych lub innych powikłań infekcyjnych związanych ze steroidoterapią. W podsumowaniu, Autorzy pracy stwierdzają, że chorzy z żółtaczką zaporową w przebiegu AIP mogą być skutecznie i bezpiecznie leczeni kortykosteroidami, bez konieczności wykonywania zabiegów protezowania dróg żółciowych. W czasie leczenia wskazane jest staranne monitorowanie chorego i opieka doświadczonego pankreatologa.